Crohn Hastası Psikolojim

Uzun süredir Crohn hastalığı ile baş eden insanlar sürekli aynı gel gitleri, aynı tedirginlikleri yaşıyorlardır diye tahmin ediyorum. Bu yüzden bugün bunlardan biraz bahsetmek istedim.

1. İsteksizlik: Normal insanların aksine biz başarmak için daha çok çırpınmak, daha çok çalışmak zorundayız. Ve tüm bunları yapsak bile atak anı geldiğinde ne kadar çok çalıştığımız, emek verdiğimiz anlamsız hale gelebiliyor. Başarılı bir öğrencilik hayatı geçirmiş biriyim ben aslında ve yüksek lisansa başladığımda hastalığımın beni bu kadar zorlayacağını hayal etmemiştim. Sürekli sınav dönemlerimde yataklara düşüyor olmam bir tesadüf değil, ne yazık ki. Stres yapıyor olmam sebebiyle tam da sınav zamanları bir bakıyorum ki yatak döşek yatıyorum. Sınava gidecek, kıpırdayacak halim yok. Hocalarıma durumu açıklamaya çalışıp, onlardan anlayış beklemekten gerçekten çok yoruldum ve gidip konuşmam gerektiğinde kendimi yerin dibine girmiş gibi hissediyorum, utancım boyumu aşıyor. Hoşgörü göstermediklerinde okadar yoğun üzülüyorum ki o anki atak kendini 2'ye katlıyor.
   
   Bir olay anlatayım, geçen dönem aldığım bir dersin tam sınav dönemi crohn'un atak döneminin üzerine geldi. Ben hastaneden doktorumun verdiği ilaçlar yüzünden o ilaçlar bitene kadar yaklaşık 1 hafta yatak döşek yattım. Ders çalışmak mümkün olmadı, doktorum da rapor verdi o halim sebebiyle. Hocama durumu anlattım ve kendisinden sınavı daha iyi olduğum bir gün bana tekrar etmesini rica ettim. Gerekirse doktorumla görüştürebileceğimi, raporumu gösterebileceğimi söyledim. Kendisi vizenin telafisi olmadığını ve bu yüzden bana tekrar sınav yapamayacağını söyledi. İTÜ'de okuyorum ve oradaki sisteme göre vizenin telafisi yoktur ancak durum tamamiyle hocanın insiyatifindedir. Yapmak isterse kimse kendisine neden yaptın demez. Ne söylenebilir ki kahroldum ama yapacak bir şey yok durumu anlayamadığını düşündüm. Aynı hoca kolu kırıldığı için bu dönem yaklaşık 6 hafta derse giremedi ve giremediği dersteki konulardan finalde herkesi sorumlu tuttu. Sanırım kendisinin hoşgörüsüz olmasına en çok bu yüzden üzüldüm. Gerçi hoşgörü gösterseler de ayrı bir dert; bu sefer kendimi borçlu hissediyorum. Yüzümü eğip gidip konuşmaya hiç alışık değilim; en kötüsü de beni başarılı bir öğrenci olarak değil hasta ve yardım rica etmiş ortalama bir öğrenci olarak hatırlayacak olmaları. Başarısızlığa alışık değilim ve bu durum herşeye karşı isteğimi kaybetmeme yol açıyor.


2. Yılgınlık: Aslında bir önceki konudan farklı değil bu da. Crohn yüzünden yaşadığım bu kadar çok yenilgiden sonra kendimi yılmış hissediyorum artık. İsteksizliğim artıyor, özgüvenimi kaybediyorum.


3. Endişe: Atağın tekrar etmesinden o kadar endişeliyim ki paranoyak hale geldim artık. Vücudumda biraz farklı şeyler olsa paniğe kapılıyorum. Örneğin crohn'umun aktifliğinin belirtilerinden biri vücudumda oluşan kırmızı lekeler bunlar arttığı zaman benim panik halimde artıyor. Geçenlerde parmaklarım isilik olmuş sıcaktan muhtemelen ben yine paniğim acaba sebebi nedir diye ki muhtemeldir ki sıcaklar yüzünden.
   
   Herşeyin ötesinde üşümeye dair o kadar paranoyağım ki bir yere gideceğim zaman mutlaka 4 mevsimlik kıyafet alıyorum yanıma çünkü geçireceğim en küçük bir soğuk algınlığının beni hastaneye yatırdığına hep birlikte şahit olduk. Tüm bunların ötesinde ailem de aynı durumda biraz hızlı nefes alsam annem başlıyor ağrın mı var doğru söyle demeye. Babama isilikten bahsediyorum, ilaç içmekten yoksa ciğerlerin mi alarm veriyor hemen doktora gidelim diye panik oluyor. Bu rahatsızlığa dair beni en çok üzen şeylerden biri de bu etrafımdaki insanlara da zarar veriyor olması...


4. Buna bir isim veremedim ama bu da ayrı bir madde. Bazen ben kötü olduğumda sevdiğim insanın sanki herşey normalmiş gibi hayatına devam ediyor olması bir yandan beni yaralıyor, bir yandan da kendime kızmama sebep oluyor. Ben evde yatarken ama ben hastaydım bugün sen niye hiç benimle ilgilenmedin ki demek kendimi çok küçük düşürücü hissettiriyor ve diğer yandan onun saatlerce nasılsın diye sormaması da kalbimi kırıyor.

Tüm bu yazdıklarıma rağmen yinede umudumu kaybetmeden çalışmaya çalışıyorum, kanıtı da aşağıdadır. ;) Yeni şeyler öğrenip kendime ve başka insanlara faydalı olmaya çalışıyorum. Her ne kadar ilaç şirketlerine güvenmesem de her geçen gün yeni ilaçlar yeni yöntemler çıkıyor ve bir şekilde her gün daha az ağrı çekeceğime güveniyorum.

NOT: Yukarıdakilere eklemek istediğiniz herhangi bir şey olursa lütfen yorum yazın.