Öldürmez Süründürür Kategorisinde Bir Hastalık: Crohn

Bugün ekşi sözlükte gördüm bu kategoriyi ve benim aklıma iki rahatsızlık geldi birisi crohn diğeri de als idi ki zaten konu als olunca crohn'un esamesinin okunmayacağının farkındayım elbette. Ama herkes kendi çektiği kadarının farkında elbette bu yüzden ben de crohn'u yazmaya karar verdim. Bu bloğu yazdıkça aslında benimle aynı durumda olan bir çok insan olduğunu gördüm ve psikolojik olarak yalnız olmadığım hissi beni daha da rahatlattı. Bir başka yazma motivasyonum da yurt dışında blogların, instagram hesaplarının crohn'u anlatan insanlarla dolup taşıyor olması, bir çok platformda crohn hastalarının bir araya geliyor olmaları ama Türkiye'deki crohn hastalarının yalnızlık içerisinde olmalarıydı.

Gelelim konu başlığımıza ben nasıl ölmeyip süründüm? Önce ağız yaralarım vardı hem de yüzümü şişiren cinsten; doktorlar behçet hastası olduğumu zannettik, dermatologlar sağolsun. Bastılar kortizonu, bastılar küçük kırmızı hapı. Yaşım bile uygun değilmiş behçet hastası olmak için, majör bulgularım bile yeterli değilmiş dinlemediler.
Sonra bağırsak hastası olduğumu anlayamadım, mide hastasıyım zannettim. Dahası özel bir hastanenin gastro doktoru da anlayamadı, o da mide hastası olduğuma kanaat getirip bana bir sürü ilaç verdi. İlaç içmekten yoruldum, bitap düştüm dahası ağrılarım giderek arttı. Biz bir çözüm düşündük; sahtekarın birine inandık, sülük tedavisi diye Manisa'ya gittik dedik şu ağız yaralarına bir son verilir belki ama vermedi, hala yüzümde bile izlerini taşıyorum o canlıların ısırdığı bölgelerin.
Sonunda ağrılar dayanılmaz oldu, devlet hastanesine gittik; baba gibi bir doktorla tanıştık; Hüseyin Demirsoy, "olmaz böyle yatıralım ayakta duramıyor" dedi. Hastaneye yatırdı 1 hafta sonunda "crohn hastası bu kız" dedi. Hastaneden çıkarmadı, her gün itinayla ilgilendi benimle gerçekten baba gibi... Üniversitede okuyorum o zamanlar, "nolur okul başladı gideyim" artık dedim. Hastane dağın başında nasıl sıkılıyorum, "1 hafta daha sık dişini" dedi. 1 haftada toparladı beni, "git ama sürekli görüşeceğiz, tedavine devam edeceğiz" dedi.

Ben okula gittim, biz sürekli görüştük gerçektende ilgilenmeye devam etti. O arada ağrılar iyice arttı, ama notlarım çok iyi. :) Ağrım dayanılmaz olunca medikoya gidiyorum, bir serum takıyorlar, buscopandan başka ağrı kesici kullanmam zaten yasak ama o serum beni toparlıyor bir süre daha idare ediyorum. Bu arada çılgınca zayıfladım, bir çok şeyi yiyemiyorum, istifra ediyorum. Bir sabah artık ağrı kesici ağrıyı kesmez oldu apar topar medikoya kaldırdılar yok ağrı kesilmiyor deliler gibi ağrıyor. Devlet hastanesine nakil etti mediko çünkü artık ağrıdan kıpırdayamıyorum; doktorum da artık özel hastanede çalışıyor ama durumumuz iyi değil babam özel hastaneye kaldırılsam karşılayamamaktan korkuyor. Baba doktorum gel buraya, burada bakalım dedi; hastaneye söyledi indirim yaptılar. Zaten sadece 1 hafta tuttu beni o hastanede, bu arada anlaşıldı ki ince bağırsakta 15 cmlik bir bölgede tutulma var ve tamamiyle kapanmış durumda. Sonra baba doktorum bana dedi ki burada cerrahi müdahale yapılamaz, ameliyat olman lazım ben her şeyi ayarladım Ankara'ya gitmen lazım orada Türkiye'nin en iyi cerrahlarından biri ameliyat edecek.

Doktor haklıydı Türkiye'nin en iyi cerrahları ilgilendi benimle ama otelcilik anlamında Türkiye'nin en rezillerinden biriydi hastane. Hemşirelerini hatırladıkça hala ağlamamak için zor tutarım kendime ne büyük bir travmaydı. Hastanede bir odada bir sürü insan yan yana yatardı, arada perde bile yok. Koca bir gastro koridoruna tek bir tuvalet ve burada zaten herkes sindirim sistemi hastası. Hemşireler sürekli kötü muamele halinde, ilgisiz. Hastaları gördükçe iyice dayanılmaz oldu o hastane bana baba doktorum yine devreye girdi. Bizim para ile yapamadığımızı o yaptı, yaşı çok genç bu kadar ağır hastayla aynı odada tutamazsınız dedi. VIP katına çıkardı bizi, artık yanımda refakatçi de kalabiliyordu, odamda tuvalet, banyo ve TV hatta güzelinden bir tablo.  Bu katın hemşireleri bile farklı, artık ağrı çektiğimde hemşireler beni o halde saatlerce bekletmiyorlar, hemen koşup geliyor müdahale ediyorlardı. Tüm bu süreler boyunca ameliyata kadar damardan beslendim. O arada işte ameliyat oldum, bitmek bilmez bir ameliyat... Herkesin ödü kopmuş, çıktığımda hemen yoğun bakıma aldılar beni yine eziyet başladı o anda. Zaten narkoz halinde her şey korkunç, hemşireler daha korkunç, tüm yoğun bakım hastalarına eziyet ettiklerini gözlerimle gördüm ve yalvara yakara kendimi tekrar odama çıkarttırdım. O arada kalp ritmimde bozukluk oluştu ve yeniden o korkunç yoğun bakıma dönmek zorunda kaldım. Bitti mi diye sorarsanız bitmedi...

Ankara'daki doktorların da başının etini yedim elbette. Her gün beni ne zaman çıkaracaksınız sorusuyla. Hastaneden çıktım bir deri bir kemik 42 kg, hatırlıyorum bir şort giydim bacaklarıma bakınca pinokyo gibiyim. Aradan 1 hafta geçti geçmedi dikiş yerim iltihaplandı, apar topar Sakarya'da bir hastaneye kaldırıldım, ameliyat yerim tekrar açıldı, estetik dikişin yerini yorgan dikişi aldı. Hala dikiş yerim içeriye göçüktür. Tamam yetti dedim, crohn yetmedi dedi. Bana en az 1 yıl rahatsın denilmesinin üzerinden 3-5 ay geçti geçmedi, crohn yeniden nüksetti. Ben de tekrar Ankara'ya geri döndüm, hastaneye yattım. Ama artık annem de babam da işlerinden izin alamıyorlardı; dolayısıyla tek başıma bir kaç hafta kaldım orada biraz toparlandıktan sonra hastaneden çıktım ve İstanbul'a döndüm.

Burada Erdoğan doktorla tanıştık, bana beslenme düzeni hazırladı yaklaşık 5-6 seans kadar çörek otu ve ısırgan otunun sıvısını içeren deri altına bir sıvı enjekte etti ve yeniden toparladım. Bu süreç boyunca o kadar çok an oldu ki ben ölmek istedim ama direndim. Toparlamamın ardından olabildiğince düzenli ve sağlıklı beslenmeye dikkat ettim. Yüksek Lisans sürecim boyunca her sınav haftasını ağrılı geçirdim ağlaya ağlaya sınavlara çalışmaya çalıştım baktım olmadı yattım uyudum çoğu zaman. Bu yüzden hiçbir dersi tek seferde geçemedim, düzgün notlarla da geçemedim. Sonra hayatımı anlamlandıran biriyle tanıştım, evlenmeye karar vermemizin ardından baba doktorumla tanıştırmaya götürdüm. Oturduk hep birlikte detaylıca konuştuk. Doktorlar ilk söylediklerinde anlamsız gelmişti ama benim ilacım eşim oldu. Bu yıl ilk kez tümüyle ağrısız bir yıl geçiriyorum, tabi bunda eşimin desteği olduğu kadar düzenli beslenmemin ve kefirin de etkisi olduğuna inanıyorum.