Bir Crohn Hastasının Sınav Stresi İle İmtihanı

Bu yazı hiç aklımda yokken bloğuma hangi anahtar kelimeler ile ulaşmışlar, analizim esnasında gördüğüm bir anahtar kelime ile aklıma düştü. Bu anahtar kelimeyi giren muhtemelen YGS'ye yakın tarihte girmiş olan bir öğrenciydi ve belki de yana yakıla bu işe bir çare arıyordu. Ben de hem bunu düşünerek, hem de bugüne kadar bu stresi defalarca yaşamış biri olarak hislerimi paylaşmak istedim.


Crohn öyle bir hastalık ki başı yok, sonu yok; bir şekilde gerçek anlamda modern tıp literatüründe tedavisi yok. Komple bağırsaklarımızı alsalar çözüm olmuyor. Yemek borusundan anüse kadar bütün yol boyunca tutulum her yerde yeniden gerçekleşebilir. En kötüsü de bu hastalığın en büyük düşmanlarından birisi stres!!!

Lise dönemimde ya crohn hastası değildim ya da o kadar sinsiydi ki hiç hissettirmedi. Benim dönemimde ise sınav bir muhteşemdi bütün hayatımıza 3 saatte yön çiziyor ya da çizemiyorduk. İstediğim bir bölüm vardı ve zaman kontrolünü yanlış bir matematik sorusu sebebiyle kaybettiğim için istediğim okul ve bölüm dışında bir tercihte bulunmam gerekti. Gel gör ki bugün ben tercihimden çok memnunum; ama bu demek değil ki sınav sistemi bir harika. HAYIR! hiç de değil.

Ben daha önceki yazılarımda bahsettiğim gibi Crohn ile üniversitede tanıştım, hastalığımla tanışmamın hemen ardından da gördük ki, hastalığın en aktif dönemi sınav haftasıydı. Lisans hayatım boyunca sınav haftalarında yatak-döşek hastalanırdım. O haftalarda güne Buscopan ile başlardım, ya elim karnımda asistan hocamın "dışarı alalım istersen seni iyi görünmüyorsun" cümlelerini duymazdan gelip sınavı yapardım; ya da rapor alıp hocanın bana mazeret yapması için dua ederdim. Mazeret sınavına girmek elbette hiç girmemekten iyidir ama tek başına hocanın nezaretinde bir sınava girmek de hiç güzel değildir. Bu döngü yüksek lisansta da hiç bozulmadı. Her sınav haftası çok ağır atak geçirir; sınav haftası biter bitmez de sanki o hasta ben değilmişim gibi ortalıkta gezinirdim. Üstelik bu defa vizede mazeret kalkmış, hocanın insiyatifine bırakılmıştı. Tahmin edebileceğiniz gibi bir sürü dersten bu durum yüzünden defalarca kaldım ve bu yüzden de yüksek lisansımı çok zor bitirdim. Hem bana eziyet oldu o süreç hem de aileme; yüksek lisansımın son dönemi öyle bir dönemdi ki; hem tez yazıyor, hem ders alıyordum. Aldığım dersi AA ile geçemezsem mezun olamıyor ve verilen sürede yüksek lisansımı bitiremediğim için işimden atılıyordum. Olabilecek en stresli süreçti hayatımda ve ben çoğunlukla bunun olmazsa olmazım olmadığının farkında bile değildim. Bitmezse ölmezdim, işten atılırsam kendime yeni bir iş bulabilirdim. Ne kendime ne de tüm aileme bu stresi yüklememe gerek yoktu. Ama o şartlar altında bunları farkedemedim.

Yüksek lisansımı bitirip doktoraya kabul aldıktan sonra kendime söz verdim bu meseleyi bir şekilde dönem başlayana kadar çözecektim. Doktorada ilk dönemim başladığında ise stresle baş etmeyi öğrenmiştim. İşin sırrı ise şuydu; kendime beni mutlu edecek, rahatlatacak bir hobi edindim ve etrafımdan sevmediğim, ya da sevsem de beni mutsuzluğa sürükleyen insanları çıkardım. Ya da onları öyle kabul edip o hallerine güldüm. Bir de crohnlu bir arkadaşımın tavsiyesine uyup spor yapmaya başladım. Her ne kadar onun önerdiği yoğunlukta yapamasam da spor yapmak hastalıktan inanılmaz uzaklaştırdı beni. Hobi konusuna dönersek, hobimi ülkeler/şehirler gezmek ve başka insanlara yardım etmenin üzerine inşa ettim. Hayatımı iyileştirmenin ve böyle bir tempoya sokmamın ardından zaten crohn aklıma bile gelmez oldu. Üstelik de tüm bunların sonucu olarak sınav döneminin hayatımın sonu ve en büyük mutsuzluğu olmadığını; dünyada bundan daha büyük sorunlar olduğunu farkettim. Bugün ise dünyanın en başarılı insanı olmazsam ölmem; ama hastalığı aktif bir insan olursam ölmekten beter zamanlar yaşarım bunu biliyorum. Asıl yapmam gereken ise; beni mutlu eden şeylere odaklanmak ve bunun için elimden geleni yapıyorum.